Real Betis Sewilla

Andaluzja to region, który rokrocznie ma wielu przedstawicieli w La Lidze. Jednym z nich jest próbujący wrócić do ścisłej czołówki Real Betis. Były klub Wojciecha Kowalczyka i Damiena Perquisa to dwukrotny zdobywca Pucharu Hiszpanii. Ponadto ma na swoim koncie jeden tytuł mistrzowski.

Real Betis – historia klubu

12 września 1907 roku studenci uczący się w Academia Politecnica de Sevilla, założyli klub Sevilla Balompie. Do grupy tej należała czwórka Polaków – bracia Wesołowscy. Każdy z nich miał przeszłość zawodniczą, a później był członkiem zarządu klubu, w którym latem 1914 roku pojawiły się rozbieżności. Różnice zdań okazały się na tyle poważne, że doszło do rozłamu i powstania nowej ekipy – Betis Football Club. Spory zostały jednak zażegnane i oba kluby połączyły się. Od tego momentu jego pełna nazwa brzmiała Real Betis Balompie. Co oznaczają poszczególne elementy? Człon ‘’Real’’ nadał król Hiszpanii Alfons XIII Burbon. Z kolei ‘’Betis’’ to łacińska nazwa rzeki Gwadalkiwir, która przepływa przez Sewillę. Natomiast Balompie można przetłumaczyć jako ‘’piłka nożna’’.

Najczęściej używany pseudonim wobec Betisu to Los Verdiblancos, czyli zielono-biali. Andaluzyjski zespół jest jednym z trzech klubów, który raz zdobył mistrzostwo Hiszpanii (1934/1935). Ponadto dwukrotnie wygrał Puchar Króla (1997 oraz 2005). Występował także na arenie międzynarodowej, gdzie najdalej zaszedł do 1/4 finału Pucharu Zdobywców Pucharu. Siedzibą Betisu od marca 1929 roku jest Estadio Benito Villamarin, na którym może zasiąść 60 720 osób. Wówczas obiekt nazywał się Estadio de Heliopolis

Pierwsze sukcesy

Real Betis w początkowych latach rozgrywał głównie mecze towarzyskie z miejscowymi ekipami oraz brał udział w lokalnych turniejach. Debiut na drugim poziomie rozgrywkowym miał miejsce w 1929 roku. Dwa lata później Los Verdiblancos jako drugoligowiec doszli aż do finału Pucharu Hiszpanii, w którym przegrali 1:3 z Athletikiem Bilbao.

W następnym roku podjęto decyzję o zatrudnieniu Patricka O’Connella na stanowisku szkoleniowca seniorskiej drużyny. Był to zdecydowanie trafny wybór, gdyż Irlandczyk doprowadził beniaminka do zajęcia piątej lokaty. W kolejnym sezonie Betis znalazł się tuż za podium, minimalnie ustępując Racingowi.

Real Betis ofiarą własnego sukcesu

Szczyt formy nastąpił w kampanii 1934/1935. Zielono-biali rozegrali 22 mecze i wygrali aż 15. Cztery razy zremisowali. Przegrali jedynie z: Barceloną (0:4), Atletico Madryt (2:4), a także Valencią (0:3). Mieli najszczelniejszą defensywę ze wszystkich ekip (tylko 19 bramek straconych). Gorzej wyglądali w ataku, ponieważ strzelili 43 gole (sześć drużyn było lepsze w tym aspekcie). Finalnie Real Betis 28 kwietnia 1935 roku mógł świętować zdobycie mistrzostwa Hiszpanii. W tabeli wyprzedził o punkt Real Madryt.

Radosne chwile Andaluzyjczyków szybko dobiegły końca. Po finiszu sezonu do Barcelony przeniósł się trener Patrick O’Connell. Sytuacja finansowa klubu była coraz gorsza. Los Verdiblancos upuszczali kluczowi piłkarze, a 15 miesięcy po wygraniu tytułu, z mistrzowskiego składu zostali tylko Peral i Saro. Betis w kampanii 1935/1936 zajął siódmą lokatę, a w 1940 roku spadł do Segunda Division. Na powrót do hiszpańskiej elity czekał aż 18 lat. W międzyczasie zielono-biali rywalizowali w trzeciej lidze. Kibice nie opuścili jednak swoich ulubieńców. Chodzili tłumnie na mecze i okazywali zawodnikom tak potrzebne wsparcie.

Europejskie puchary

Ligowe perturbacje to nieodłączny element historii Betisu. Podobnie jak pierwszy wywalczony Puchar Hiszpanii. W 1977 roku Andaluzyjczycy zrewanżowali się Baskom za przegrane decydujące starcie sprzed 46 lat. Tym razem Los

Verdiblancos pokonali Athletic Bilbao 8:7 po serii rzutów karnych. Dzięki temu zagrali w Pucharze Zdobywców Pucharów. Już w pierwszej rundzie wyeliminowali AC Milan (3:2 w dwumeczu). Takim samym wynikiem zakończyła się rywalizacja z Lokomotive Lipsk. Sposób na zielono-białych w 1/4 finału znalazło dopiero Dinamo Moskwa (0:3).

Równie udana dla Realu Betis okazała się edycja 1997/1998 tych samych rozgrywek. Wówczas Andaluzyjczycy zaczęli rywalizację na arenie międzynarodowej od potyczki z Budapesti Vasutas zakończonej dwoma zwycięstwami 2:0. Więcej kłopotów Hiszpanom sprawiła FC Kopenhaga, chociaż wyniki 2:0 i 1:1 premiowały jednak Los Verdiblancos, którzy odpadli dopiero w 1/4 finału z Chelsea. Londyńczycy okazali się lepsi 5:2 w dwumeczu. W sumie, Betis wziął udział w dziesięciu edycjach europejskich pucharów.

El Gran Derbi

Derby między klubami z tego samego miasta, czy regionu, to aktualnie coś do czego przywykliśmy. Starcia między Sevillą i Realem Betis są jednak wyjątkowe. Kibice tych drużyn od samego początku byli do siebie wrogo nastawieni. Zielono-biali w swojej pierwotnej nazwie mieli zawarty człon ‘’Belompe’’. Nie chcieli bowiem używać angielskiego ‘’FC’’, który ma Sevilla.

Pierwsze oficjalne El Gran Derbi odbyły się 8 lutego 1915 roku. Wówczas Los nervionenses wygrali 4:3. Mecz nie został jednak dokończony z powodu agresywnych widzów, którzy wtargnęli na murawę. Arbiter zakończył zatem zawody.
Na przestrzeni lat rywalizacja zaogniała się jeszcze bardziej. Z pewnością nie pomogły takie mecze, jak w 1/8 finału Ligi Europy sezonu 2013/2014. Wówczas do wyłonienia ćwierćfinalisty konieczne były rzuty karne. W nich 4:3 triumfowała bardziej utytułowana Sevilla. Dotychczas (marzec 2021) El Gran Derbi odbyły się 108 razy. 52 zwycięstw na swoim koncie mają ‘’Los nervionenses’’. 31-krotnie wygrał Real Betis. W 25. potyczkach nie wyłoniono lepszej ekipy.